Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας στις 9 Φεβρουαρίου – ημέρα θανάτου του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού – ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων διοργάνωσε έναν πρωτότυπο διαγωνισμό ποίησης για τους μαθητές του σχολείου μας.

Προέτρεψε όσα παιδιά ήθελαν να βάλουν μπροστά τη δημιουργικότητά τους (ευκαιρία για λίγο χρόνο εκτός οθόνης!) και να αποδείξουν πως η Ελληνική Γλώσσα έχει συνέχεια!

Τους ζήτησε λοιπόν να επιλέξουν έναν (τουλάχιστον) στίχο από κάποιο αρχαίο κείμενο που τα “αγγίζει” και να τον ενσωματώσουν σε ένα δικό τους ποίημα. Στη συνέχεια τα ποιήματά τους αξιολογήθηκαν από 3-μελή επιτροπή, αποτελούμενη από ένα φιλόλογο, έναν καταξιωμένο ποιητή κι ένα μέλος του ΔΣ του Συλλόγου.

Τα ποιήματα που βρέθηκαν στις 3 πρώτες θέσεις, κέρδισαν από ένα βιβλίο με τίτλο “ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ: ΕΛΑ ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΠΟ ΔΩ”,  του Δρ Θ. Παπακώστα, εκδόσεις Key Books (2022).

Ελπίζουμε οι νικητές να ευχαριστηθούν την ανάγνωση αυτού του πρωτότυπου βιβλίου και όλοι οι συμμετέχοντες να ευαισθητοποιηθούν λίγο παραπάνω σχετικά με τον πλούτο και την ιστορία της γλώσσας μας, η οποία χρησιμοποιεί το ίδιο αλφάβητο εδώ και 40 αιώνες και το ίδιο συντακτικό εδώ και 23 αιώνες!

Το δώρο των νικητών

Οι Νικητές του Διαγωνισμού

Τα ποιήματα των παιδιών

Πηγή Κακού - Βασιλική Κολέτσου, Γ1

Χάλασε ο καιρός …

Οι άνθρωποι να δεις …
Πόλεμοι, φτώχεια , σεισμοί 
Χιόνι και ήλιος μαζί ..
Κοιταω εσένα , το βλέμμα βαθύ 
Μες στην εικόνα έχεις χαθείς…
Πες μου αν βλέπεις φως ή σκιές 
Πες μου αν είναι το τέλος ή η αρχή .
Ψάχνω ποιος φταίει ,εμείς ή αυτοί…
“Πολέμιον ανθρώποις αυτοί εαυτοίς”

Μαγικός Πλανήτης - Πασχάλης Κυριακίδης, Α2

Πώς θα ‘θελα να ζούσα εγώ 
Σε έναν πλανήτη μαγικό
Να πέφτω από τον ουρανό 
Και να βουτώ στον Ατλαντικό
 
Κι όταν θα φεύγω μακριά
Να έχω εσένα αγκαλιά
Και άμα ποτέ θα με αρνηθείς
Θα βάλεις το τέλος της ζωής
 
Κι αν δεν θα σε έχω εδώ κοντά 
Θα μου ραγίζει η καρδιά 
Πώς θα ‘θελα να ζούσα εγώ
Σε έναν πλανήτη μαγικό
Να πέφτω από τον ουρανό
Και να βουτώ στον Ατλαντικό
 
Σε μια θάλασσα βαθιά 
Να κάνουμε καμιά βουτιά 
Κι όταν θα ‘ρθούμε πιο κοντά 
Θα είναι όλα φωτεινά 
 
Εγώ να αίλω όλο το βάρος 
Να είμαι στα όνειρα σου φάρος 
Και να ‘μαστε πάντα μαζί 
Να μην φοβάμαι την ζωή
 
Πώς θα ‘θελα να ζούσα εγώ 
Σε έναν πλανήτη μαγικό
Να πέφτω από τον ουρανό
Και να βουτώ στον Ατλαντικό

Η ομορφιά δεν είναι το παν - Λουκία-Βασιλική Μανιαδάκη, Α2

“Το παν δεν είναι η ομορφιά”
είπες , Αίσωπε, αν και τέρας
ασχήμιας κυριολεκτικά
 
Το κάλλος ήταν όμως ύψιστο αγαθό,
δεν το γνώριζες, Αίσωπε, αυτό;
 
Η ομορφιά -εντάξει-δεν έσωσε
το ελάφι από τον κυνηγό,
μα δε με πείθεις ούτε λεπτό
πως είναι πράγμα σχεδόν μηδαμινό
 
Η Αφροδίτη -παραδέξου το-
ήταν η κάλλιστη θεά,
αν και δεν ξεχνώ πως (παραδόξως)
είχε τον Ήφαιστο αγκαλιά
 
Κατατρόπωσε – θυμήσου καλά –
την “εξουσία σε ολόκληρη Ευρώπη και Ασία”
μα και την “επιδεξιότητα στη μάχη” 
μαζί και τη δυσεύρετη “σοφία”
με μόνο όπλο της της Ελένης την ευμορφία
 
Για τον Πάρη ήταν η αγάπη της πιο σημαντική
και η άποψή σου  διόλου ορθή 
 
Η απάντηση έρχεται ηχηρή
και μου κόβει για λίγο την αναπνοή:
 
Πάρε την Ιφιγένεια γι’ αρχή,
τους Έλληνες δέκα χρόνια στη σφαγή
και δες την Τροία να καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη
πριν αμφισβητήσεις  εσύ τον μέγα μυθοπλάστη